Βέγγος, Θανάσης

(Φάληρο 1927 –). Ηθοποιός. Χαρισματικός όσο και δημοφιλής πρωταγωνιστής, του οποίου το όνομα συνδέθηκε για πολλά χρόνια με την ταχύτητα και το τρέξιμο, που αποτελούσε εξάλλου βασικό στοιχείο των ταινιών του. Καθιερώθηκε ως κωμικός, προωθώντας έναν αυθεντικό λαϊκό καθημερινό ήρωα, τον τίμιο και καλόκαρδο βιοπαλαιστή που αγωνιζόταν για καλύτερες μέρες ενώ συχνά τον εκμεταλλεύονταν, αλλά το ταλέντο του τού επέτρεψε να δραστηριοποιηθεί και σε άλλους τομείς του κινηματογράφου, όπως στην παραγωγή ταινιών με δική του εταιρεία που ίδρυσε το 1965, αλλά και τη σκηνοθεσία. Ο Β., που ξεκίνησε ως τεχνικός στο σινεμά, έπαιξε για πρώτη φορά το 1955 με μικρό ρόλο στη Μαγική πόλη του Νίκου Κούνδουρου και από τότε έχει εμφανιστεί σε περισσότερες από 110 ταινίες, που αρκετές από αυτές δημιούργησαν εισπρακτικά ρεκόρ στα ταμεία. Στο θέατρο ξεκίνησε με φάρσες, όπως τα Ομόνοια πλατς πλουτς και Καινούργια Αθήνα, συνέχισε με επιθεωρήσεις ως μεγάλο πρωταγωνιστικό όνομα και εκπλήρωσε αρκετά αργότερα το όνειρό του, να παίξει δηλαδή και Αριστοφάνη. Με την έλευση της ιδιωτικής τηλεόρασης, ο Β. πέρασε και στις νεότερες γενιές, ενώ βρίσκεται δίπλα και στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά, με ταινίες όπως Ήσυχες μέρες του Αυγούστου, Το βλέμμα του Οδυσσέα και Όλα είναι δρόμος. Από τις ταινίες που τον καθιέρωσαν, ξεχωρίζουν: Ο Ηλίας του 16ου, Ψηλά τα χέρια Χίτλερ, Ο παπατρέχας, Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης, Τρελός παλαβός και Βέγγος, Θου Βου φαλακρός πράκτωρ 000, Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση;. Ο Θανάσης Βέγγος είχε έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στην αξιόλογη κωμωδία «Ψηλά τα χέρια Χίτλερ» (1962) (φωτ. από την έκδ. «100+1 χρόνια Ελλάδα»). 2. Το γέλιο του Θανάση Βέγγου υπήρξε το πιο πηγαίο, αλλά συγχρόνως ανατρεπτικό του ελληνικού κινηματογράφου (φωτ. από την έκδ. «100+1 χρόνια Ελλάδα»). 3. Τα ερείπια του ναού του Πορτονάτσιο στην αρχαία ετρουσκική πόλη Βέγιο. Στις ανασκαφές του βρέθηκε ο περίφημος «Απόλλων των Βηίων» και άλλα σπουδαιότατα γλυπτά, που βρίσκονται σήμερα στο Μουσείο Τζούλια στη Ρώμη κι έχουν αποδοθεί στον περίφημο γλύπτη των Βηίων Βούλκα ή στη σχολή του (φωτ. Tomsich). 4. Το λιμάνι της Καλκούτας, πρωτεύουσας της Δυτικής Βεγγάλης (φωτ. Igda). Το γέλιο του Θανάση Βέγγου υπήρξε το πιο πηγαίο, αλλά συγχρόνως ανατρεπτικό του ελληνικού κινηματογράφου (φωτ. από την έκδ. «100+1 χρόνια Ελλάδα»).